Jak oszczędzać, żeby o tym nie wiedzieć?

Mam dobrego kolegę, który obok wielu zalet ma pewną wadę: oszczędzanie przychodzi mu z niewiarygodną wręcz trudnością. Niezależnie od przyjętych metod oraz mocy postanowienia, na dłuższą metę nic z tego nie wychodzi. Zawsze znajduje cel, na który można wydać właśnie odłożone pieniądze.

Z wielką radością kolega przyjął więc parę miesięcy temu do wiadomości, że jeden z banków wprowadził do oferty nowy produkt oszczędnościowy, którego największą zaletą ma być oszczędzanie mimo woli. Tak, tak, mam na myśli mSavera mBanku. Wkrótce potem pomysł został skopiowany przez Credit Agricole, który uruchomił program „Oszczędzanie na okrągło”. Oba rozwiązania różnią się od siebie pewnymi szczegółami, ale zasada działania jest podobna: przy każdym użyciu karty, na specjalnym rachunku lądować ma pewna niewielka sumka, pobierana z konta osobistego. Jej wielkość uzależniona jest od kwoty transakcji. Zazwyczaj jest to różnica między faktycznym wydatkiem a jakąś okrągłą liczbą. Ze względu na to, że efektem takiego zaokrąglanie są niewielkie ubytki z konta, oszczędzanie ma się odbywać w miarę bezboleśnie dla użytkownika. Klient ma po prostu nie odczuwać tego, że za każdym razem gdy płaci kartą oszczędza kilka złotych.

Przyznać muszę, że zaraz po rozpoczęciu oszczędzania z mSaverem mój znajomy był zachwycony tym rozwiązaniem. Miał świadomość, że odkłada pieniądze a jednocześnie w ogóle nie odczuwał ubytku tych sum z konta. Tak to działało do czasu, aż któregoś pięknego dnia postanowił sprawdzić, ile z tych końcówek udało mu się nazbierać. Okazało się, że na specjalnie wydzielonym rachunku znalazło się już kilkaset złotych. Wprost ciężko było mu w to uwierzyć, bo wcześniej nigdy to się nie udawało.

Niestety, wraz z uzyskaniem wiedzy o takim sukcesie pojawiły się pierwsze problemy. Mój znajomy zaoszczędzoną kwotę zaczął traktować jak ekstra przychód, premię czy trzynastą pensję, którą można po prostu wydać. W głowie zaś zaczęły kiełkować pomysły, co by tu za to można było kupić. Choć pieniądze wciąż jeszcze widnieją na jego rachunku, to ich przyszłość nie jest pewna. Najwyraźniej w jego przypadku sprawdza się powiedzenie, że czego oczy nie widzą, tego sercu nie żal. Zaś oba banki, czyli mBank i Credit Agricole, aby odnotowywać sukcesy w pozyskiwaniu oszczędności na dłużej, w swoje systemy wpleść muszą jakiś mechanizm zabezpieczający przed niekontrolowanym wzrostem żalu. Domyślam się bowiem, że wielu klientów będzie miało podobny problem, jak mój znajomy.